Zamek w Płotach

Początki budownictwa obronnego w Płotach sięgają XII wieku, kiedy powstał tutaj pierwszy, drewniany jeszcze gród, mający zabezpieczać pobliski bród na Redze. W roku 1277 rycerz z przybocznej drużyny księcia Barnima I, Dobiesław Wotuch, dokonał lokacji miasta i wzniósł nową, usytuowaną na południowym skraju osiedla siedzibę, która z czasem przejęła funkcje wspomnianego wcześniej ośrodka. Budowla posiadała charakter wieży mieszkalnej, usytuowanej na platformie o wymiarach 28x36 metrów, zajmującej odcięty fosą od strony miasta cypel. Wzniesiona w dolnych partiach z kamienia , a wyżej z cegły, czterokondygnacyjna wieża miała rzut prostokąta o bokach 12,7x17 metrów i przypuszczalnie otoczona była częstokołem z przejazdem od północy. W końcu XIII stulecia zamek przeszedł w ręce Wedlów i w tym czasie - zapewne między 1284 a 1295 - drewniane fortyfikacje zaczęto wymieniać na ceglany mur obwodowy. Po Wedlach właścicielami Płotów zostali Heydebrekowie, którzy przesunęli mur obronny na zachód, powiększając w ten sposób obszar dziedzińca do rozmiarów 28x45 metrów. PóĽniej obiekt wielokrotnie zmieniał gospodarzy. Najdłużej mieszkali w nim von der Ostenowie. Przyjmuje się, że to oni najpierw podwyższyli mury obwodowe do 6 metrów, a po spaleniu warowni przez kołobrzeskich mieszczan w 1465 podnieśli ją z ruin i rozbudowali o nowy, trzykondygnacyjny budynek w narożniku południowo-wschodnim. W 1577 roku posiadłość kupili Blucherowie, którzy gotycką wieżę przekształcili w wygodną renesansową rezydencję. W północnej jej części wybudowano wówczas klatkę schodową, jednocześnie obniżając część południową, rozebraną ostatecznie w końcu XVIII wieku. W tymże stuleciu powstał budynek bramny od wschodu, a całe założenie w wyniku przeprowadzonych modernizacji straciło swe pierwotne walory obronne. W roku 1860 budowlę strawił pożar. Dalsze zniszczenia nastąpiły w wyniku działań II wojny światowej Odrestaurowany w latach 1959-67 zabytek znajduje się w południowej części miasta nieopodal krzyżówki Świdwin-Szczecin-Gdańsk, przy drodze prowadzącej w kierunku Szczecina. Stoi on na wysokiej skarpie i otoczony jest przez drzewa, co powoduje, że latem słabo go widać. Dobrze zachowany i wciąż użytkowany obiekt mieści obecnie bibliotekę miejską. Z okresu średniowiecznego w pierwotnym stanie przetrwały do dziś dolne kondygnacje wieży oraz obszerny fragment kamiennego muru obwodowego.

< powrót